پوسیدگی زودرس دندان در دوره کودکی، الگوی پوسیدگی را در دندان های قدامی فک بالا در نوزادان و کودکان کم سن توصیف می کند. ویژگی ها شامل ضایعات پوسیدگی سریع در دندان های قدامی شیری و آسیب هایی بر روی سطوح دندان ها است.

پوسیدگی دندان به عنوان یک بیماری شایع دهان در دوران کودکی به شمار می آید و یک علامت اولیه برای سلامت دهان و دندان کودک می باشد. جهت پیشگیری از این مشکل، عادات رفتاری و الگوهای تغذیه ای مناسب از شروع دوران نوزادی باید مورد شویق قرار گیرد.

پوسیدگی زودرس دندان در دوران کودکی در بیشتر موارد به دنبال تغذیه طولانی مدت با آبمیوه، شیر، شیر خشک یا سایر نوشیدنی های شیرین توسط شیشه و به ویژه در شب صورت می گیرد.

دندان‌های قدامی فک پایین معمولاً به علت موقعیت محافظتی لب و زبان و وجود مجرای بزاقی در کف دهان در امان هستند.

 معمولاٌ کودکان خانواده هایی با درآمد پایین و اقلیت های جمعیتی، دارای بالاترین میزان بیماری های دهان و بیشترین استفاده از خدمات دندانپزشکی برای کاهش درد هستند. اگرچه، این کودکان کمتر از سایرین به دندانپزشکی جهت ویزیت کلی دندان رجوع می کنند.

جهت پیشگیری پوسیدگی زودرس دندان در دوران کودکی، والدین یا سرپرستان کودک باید آموزش لازم را در زمینه تغذیه و بهداشت دهان ببینند.

عواملی که با افزایش پوسیدگی همراه اند عبارت است از: عدم بهداشت مناسب دهان، عدم مسواک زدن دندان‌های کودک حداقل به صورت روزانه، و استفاده مکرر از شیشه های حاوی نوشیدنی‌های شیرین. توصیه های تغذیه ای شامل استفاده ننمودن از شیشه قبل از خواب و تغییر تکرر و محتوای شیشه ها در روز می باشد.

محتویات بطری باید به آب، شیر خشک یا شیر محدود شود. نوزادان و کودکان کم سن را نباید با شیشه در رختخواب گذاشت. بعد از پایان شیردهی، دندان ها و لثه ها را باید با یک گاز یا پارچۀ تمیز، پاک نمود.

به علاوه باید سعی نمود که کودکان پس از 1 سالگی با شیشه تغذیه نشوند. ترویج یک رژیم غذایی متعادل و سالم از دیگر پیشنهادات می باشد.

پس از مصرف غذاهای ایجادکننده پوسیدگی (همچون آب نبات، میان وعده و دسرهای دارای کربوهیدرات   های ساده مثل کیک و غذاهای نشاسته ای)، باید مسواک زد، یا دهان را شستشو داد./ف.نوروزی فرد

«دکتر مهسا مؤذن» دکترای تخصصی تغذیه، دانشکده تغذیه و علوم غذایی شیراز