میگو یک محصول بسیار ارزشمند از جنبه تغذیه ای و در عین حال بسیار فسادپذیر است. میگو بر اساس کیفیت در چهار دسته قرار می گیرند:

 

·         میگوی درجه یک: به میگوی صادراتی میگوی درجه یک گفته می شود. بدن این نوع میگو دارای قوام طبیعی است و گوشت حالت سفتی داشته و نرم نیست. غلاف یا پوسته میگو شل یا جدا از بدن نیست. فاقد هر گونه بوی گندیدگی (بوی آمونیاک) می باشد. قسمتی از بدن یا حتی قسمتی از دم میگو جدا نشده باشد. شکستگی نداشته باشد و به عبارتی دیگر بندهای پوسته میگو از هم جدا نشده باشند. به هیچ عنوان لکه سیاه بر روی بدن میگو نباشد. میگو باید به صورت یک دست رنگ صورتی یا تیره خود را حفظ کرده باشد.

·         میگوی درجه دو: به میگویی اطلاق می گردد که شکل ظاهری آن تغییر نکرده باشد و میزان شکستگی یا لکه های سیاه آن بیش از 10درصد نباشد. در این دسته از میگو، چشم ها کمی درخشنده و تاحدودی تیره می باشد همچنین حالت کروی کامل خود را از دست داده است. رنگ میگوی درجه دو طبیعی می باشد، در قسمت سر و سینه درخشندگی  کاهش می یابد و ممکن است مقداری خاکستری رنگ شده باشد همچنین انتهای دم دارای خط های تیره است .

·         میگوی درجه سه یا میگوی سریع المصرف: میگوی که دارای لکه های سیاه، له شدگی و شکستگی آن بین 10تا30درصد باشد میگوی درجه سه می گویند. در این دسته عمل آوری بر روی آن از نظر اقتصادی به صرفه نمی باشد که در این صورت باید سریعا مصرف گردد و یا به نحوی تبدیل (جوشانده شود و یا خشک گردد) و سپس مصرف گردد.

·         میگوی فاسد: به میگوی گفته می شود که کاملا فاسد بوده و قابل مصرف برای انسان نمی‌باشد. در صورتی که فساد در اثر آلودگی میکرب های بیماری زا باشد و عملیات رفع آلودگی بر روی آن امکان پذیر نباشد باید آن را از بین برد در غیر این صورت می توان آن را خشک نمود و به آرد میگو تبدیل کرده و به مصرف دام و طیور رساند.

"الهام باباعلی" کارشناس ارشد بهداشت و ایمنی مواد غذایی دانشکده تغذیه و علوم غذایی

پایان خبر