1- کم‌کاری تیروئید و کم‌خونی:

 این نوع ریزش مو در حقیقت ریزش موی واکنشی و خود به‌خود محدود شونده است. چند ماه بعد از بیماری اولیه ریزش مو به‌طور ناگهانی آغاز شده و موها به‌ویژه در ناحیه گیجگاه کاهش می‌یابد.

2- پرکاری تیروئید: 

در پرکاری تیروئید کم‌پشتی وسیع موهای سر و ریزش مو دیده می‌شود و حتی در مواردی، موهای زیر بغل هم کاهش می‌یابد. این بیماری بیشتر در سنین ۲۰ تا ۴۰ سالگی رخ می‌دهد و زنان بیشتر از مردان دچار آن می‌شوند. 

3- تغییرات هورمونی: 

تغییرات قابل‌توجه در سطح هورمون‌ها به ویژه در زنان می‌تواند موجب ریزش مو شود. ریزش مو در زمان یائسگی و همچنین به دنبال تولد بچه به خاطر کاهش سطح استروژن خون شایع است. ریزش موی ناشی از کاهش استروژن خون، موقتی است و موها مجددا به حالت اول برخواهند گشت. با این وجود یک خانم در سن ۴۰ سالگی یا بالاتر نباید انتظار داشته باشد که موهایش به اندازه سنین ۲۰ سالگی رشد کند.

4- مصرف بیش از اندازه ویتامین‌ها:

 مصرف بیش از اندازه ویتامین A که معمولا در مکمل‌های ویتامینی یافت می‌شود می تواند منجر به ریزش مو شود. بعد از قطع و نرمال شدن سطح ویتامین A بدن مو‌ها به حالت نرمال باز‌می‌گردند.

 5- مصرف کم پروتئین: 

وقتی بدن پروتئین کافی دریافت نکند در مصرف پروتئین خود صرفه‌جویی کرده و سهمیه موها را قطع می‌کند. ۲ تا ۳ ماه بعد از کم‌شدن پروتئین بدن موها ریزش می‌کنند. با مصرف کافی پروتئین می‌توان جلوی این مشکل را گرفت. گوشت، تخم‌مرغ و ماهی‌ها منابع خوب پروتئین هستند. گیاهخواران می‌توانند پروتئین خود را با افزودن آجیل، دانه‌ها و عدس به رژیم غذایی خود به دست آورند.

 6- مصرف کم آهن: 

مصرف کم آهن منجر به ریزش مو می‌شود که این مسئله به‌خصوص در مورد خانم‌ها صادق است. منابع غذایی آهن برای گیاهخواران عبارتند از: دانه سویا، تخمه کدو، عدس و اسفناج. از جمله منابع غذایی حیوانی آهن گوشت می باشد./ف.نوروزی فرد

"الهه عباسی" کارشناس ارشد تغذیه دانشکده تغذیه و علوم غذایی دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی شیراز