چیا یک گیاه سالیانه تابستانی متعلق به خانواده نعنائیان است. این گیاه بومی مناطق جنوبی مکزیک و شمال گواتمالا است و سابقه کشت آن به هزاران سال قبل برمی گردد. امروزه از دانه، آرد، موسیلاژ و روغن چیا بطور گسترده در صنایع غذایی استفاده می شود.

 

دانه چیا منبع بسیار خوبی از اسید های چرب (به ویژه امگا 3)، پروتئین، فیبر رژیمی، آنتی اکسیدان ها، ویتامین ها و مواد معدنی است. جدول زیر مقدار متوسط ترکیبات تغذیه ای دانه ی چیا را نشان می دهد.

مقدار فیبر دانه های چیا بسیار بالاتر از میوه هایی نظیر هویج، زیتون، بادام، انجیر خشک، غلات صبحانه و سایر موارد می باشد.

فیبر رژیمی نامحلول چیا قادر به جذب آب تا چندین برابر وزن خود می باشد که به حس سیری و هضم آهسته کمک کرده و منجر به افزایش پایداری سطح قند خون و ترشح پایدار انسولین می گردد.

ارزش دانه چیا اساسا برای روغن آن است. دانه های چیا با توجه به میزان روغنشان، یک منبع غنی از اسید های چرب غیراشباع نظیر امگا 3 و امگا 6 هستند. روغن چیا در بین تمامی روغن های گیاهی دارای بالاترین میزان امگا 3 است که این ویژگی دانه چیا را منحصر به فرد کرده است.

نسبت اسید چرب امگا 6 به امگا 3 در روغن چیا حدود 29/0 درصد می باشد که بطور قابل توجهی پایین تر از بسیاری از روغن های گیاهی نظیر ذرت، کلزا، سویا، آفتابگردان و زیتون است که این امر با کاهش احتمال ابتلا به بیماری های قلبی-عروقی مرتبط است.

دانه چیا منبع غنی از مواد معدنی می باشد بطوریکه هر سروینگ سایز این دانه (28 گرم) می تواند به ترتیب 18%، 30%، 30% و 27% از نیاز روزانه ی کلسیم، منگنز، منیزیوم و فسفر را تامین نماید. این دانه فاقد گلوتن است، بنابراین محصولاتی که از این دانه تهیه می شوند، می توانند توسط بیماران مبتلا به سلیاک مصرف شوند.

با توجه به خواص نغذیه ای کم نظیر این دانه، مصرف روزانه ی آن می تواند تا حد زیادی به تامین مقدار مورد نیاز روزانه از ریزمغذی ها و در نتیجه به بهبود سلامت فرد کمک کند.

"مینا زارعی" کارشناسی ارشد بهداشت و ایمنی مواد غذایی دانشکده تغذیه و علوم غذایی

پایان خبر