اختلال بینج ایتینگ یکی دیگر از انواع اختلالات خوردن است که در آن فرد بطور مداوم برای مدت زمان حداقل 6 هفته، مقدار زیادی غذا می خورد و احساس می کند که نمی تواند کنترلی بر این پرخوری ها داشته باشد.

 

افراد مبتلا به اختلال بینج ایتینگ، برخلاف افراد مبتلا به بولیما، برای جبران پرخوری خود، به روش های غلط مانند استفراغ کردن و یا استفاده از مسهل ها پناه
نمی برند و در نتیجه معمولا چاق هستند .

تحقیقات نشان دهنده شیوع 7-4 درصدی این اختلال است. عواملی از جمله سابقه خانوادگی، رژیم غذایی، مسائل روانشناختی (مانند افسردگی) و محرک هایی مانند استرس و یا در دسترس بودن غذا میتوانند خطر ابتلا به اختلال پرخوری را افزایش دهند.

از جمله عوارض هایی که ممکن است در اثر اختلال پرخوری ایجاد شوند می توان به کاهش کیفیت زندگی، انزوا و گوشه گیر ، چاقی، شرایط پزشکی مربوط به چاقی، مانند دیابت، بیماری های قلبی- عروقی و ... اشاره کرد.

درمان بینج ایتینگ

همانند سایر موارد اختلالات خوردن، روش درمانی این اختلال از پرخوری نیز بر دو پایه روان درمانی و تغذیه درمانی استوار است.

استراتژی تغذیه ای برای این افراد کاهش پر خوری و ایجاد عادات غذایی سالم می باشد. معمولا اغلب افراد مبتلا به اختلال پرخوری، سابقه تلاش های ناموفق در گرفتن رژیم کاهش وزن داشته اند.

بدین ترتیب تنظیم برنامه غذایی برای این افراد باید با دقت زیادتری انجام شود زیرا رژیم های کاهش وزن با اعمال محدودیت کالری زیاد هیچ نتیجه ای به جز تحریک پرخوری، کاهش وزن کمتر و درنتیجه دل سرد شدن فرد ندارد.

درنتیجه این افراد باید به صورت مرتب توسط مشاورین تغذیه پایش شوند و رژیم غذایی تحت کنترل داشته باشند. داشتن یک برنامه غذایی مناسب می تواند باعث تسریع روند بهبودی فرد در پروسه روان درمانی نیز شود.

"نسرین نسیمی" کارشناس ارشد تغذیه دانشکده تغذیه و علوم غذایی

پایان خبر